เราไม่ได้รักท่านอย่างพระราชา

“เราไม่ได้รักท่านอย่างพระราชา” เพราะท่านเป็นยิ่งกว่านั้นมาก
*ขออนุญาตใช้คำสามัญในการแสดงความรู้สึกส่วนตัว
ทำไมหลายๆคนถึงเศร้าโศกเสียใจขนาดนี้ แต่ละคนนั้นรู้สึกมากน้อยตามแต่ชีวิตและครอบครัวที่ปลุกฝังมา

ส่วนเรานั้น… มันคือการสูญเสียที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตตั้งแต่เกิดมา
เพราะเราเกิดมาตั้งแต่จำความได้ก็เห็นรูป “ผู้ชายคนนี้” ติดอยู่ข้างฝาบ้าน แต่เล็กๆเด็กๆคงไม่ได้รู้สึกอะไร แต่รู้ว่า เขาคือคนสำคัญของครอบครัวเรา และไม่ว่าจะไปที่ไหนๆก็จะมีรูปของคนๆนี้ หน้าตาแบบนี้ในแต่ละกิจกรรมต่างๆมากมาย 
และเมื่อโตขึ้นมาเข้าโรงเรียนอนุบาล,ประถมจนถึงมัธยมศึกษา เราก็ได้เข้าโรงเรียนในพระราชชูประถัมถ์ นั่นคือ โรงเรียนราชประชานุเคราะห์14 เป็นโรงเรียนที่ เรียนฟรี กินฟรี ทุกๆปีมีชุดนักเรียนใหม่มาแจก หนาวก็มีเสื้อกันหนาวมีผ้าห่มมาให้ มีชุดเครื่องเขียน สมุด ดินสอ ปากกา อุปกรณ์กีฬา และอื่นๆมาให้ทุกๆปี และเป็นอย่างนี้ตลอดมา ซึ่งเป็นสิ่งที่เราได้สัมผัสมาตั้งแต่เด็กๆ กับความโชคดีจังที่ได้เรียนในโรงเรียนนี้ 
เริ่มโตขึ้นมาอีกหน่อย ก็ได้เข้าใจว่าคนคนนี้ที่สำคัญและยิ่งใหญ่มากๆ เขาเป็นใคร เขาคือ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว หรือ ที่เรามักได้ยินพ่อแม่ปู่ย่าตายาย เรียกท่านว่า “ในหลวง” 
พอโตขึ้นมาอีกหน่อยก็ยังได้รู้เพิ่มอีกว่า มันไม่ใช่แค่นี้นะ ไม่ใช่แค่โรงเรียนเรา หรือจังหวัดที่เราอยู่ ที่ในหลวงท่านส่งสิ่งของมาให้ เพราะโรงเรียนที่เรารู้จักในชื่อเดียวกัน คือ ราชประชานุเคราะห์ มีอีกมากมาย ทั้งยังมีการเรียนการสอนทางไกลจากโรงเรียนวังไกลกังวล ที่ส่งไปหลายร้อยโรงเรียนทั่วประเทศ นั่นก็แสดงว่า เด็กทั่วประเทศที่เรียนโรงเรียนในพระราชูประถัมถ์ก็จะได้รับสิ่งของและอุปกรณ์การเรียนเช่นเดียวกับเรา ตอนนั้นเราอายุได้สักประมาณ10ขวบมั้ง เราเกิดความสงสัยมากๆว่า นี่ท่านคงจะรวยมากๆ ถึงได้มีของมาแจกคนยากจนได้เยอะขนาดนี้ และรวยแบบนี้ ท่านคงจะอยู่อย่างมหาราชา สุขสบาย ไม่ต้องทำอะไรแล้วสินะ …แต่ไม่ใช่เลย…
…วันนึ่งหลังจากได้รับแจกชุดนักเรียนใหม่…วันนั้นยังจำได้ดีว่า รีบวิ่งกลับบ้านเพื่อเอาของแจกไปอวดยาย… และยายก็เล่าให้ฟังว่า “ยายได้เห็นท่านด้วยนะ เห็นตัวจริงท่านเลย…” ยายเล่าเรื่องที่ในหลวงเสด็จมาที่จังหวัดหนองคาย ตอนที่น้ำท้วมอย่างหนัก ประชาชนเดือดร้อนไม่มีอาหารไม่มีบ้านไม่มีที่ทำกิน ท่านก็ส่งคนมาช่วยเหลือ…เราคิดว่ายายโกหก…เพราะตั้งแต่เกิดมา ไม่เคยเห็นน้ำท้วมเลย…ยายก็บอกว่า “เพราะในหลวงมาไง น้ำเลยไม่เคยท้วมอีกเลย” ตอนแรกก็ไม่เชื่อ ว่าทำไมท่านถึงวิเศษขนาดนั้น… จนได้ถามแม่ว่า ในหลวงมาทำอะไรน้ำถึงไม่ท้วมอีก แม่ก็เล่าว่า “ท่านมาสั่งให้สร้างชลประทาน ให้ทำฝ่ายกักเก็บน้ำ และบอกให้ประชาชนขุดสระเก็บน้ำไว้เวลาน้ำมาเยอะ…น้ำก็เลยไม่ท้วมอีกเลยหลังจากท่านเสด็จ และท่านได้มาตั้งโรงเรียนราชประชา 14 เพื่อช่วยเหลือเด็กที่ครอบครัวยากจนได้เรียน ได้กินฟรี มีของแจก บ้านเราดีขึ้นมาได้ขนาดนี้ เพราะเรามีในหลวงนะ” เราจำได้ว่า เป็นเรื่องราวที่ยิ่งใหญ่มากๆที่ได้ฟังเรื่องของในหลวง และรู้สึกซาบซึ่งปลื้มปิติมาก รู้สึกว่า “เราโชคดีที่มีในหลวง” 
พอเราเริ่มโตขึ้นมาอีกนิด ก็ได้ถามพ่อของเราว่า ทำไมพ่อไม่ค่อยได้กลับบ้าน พ่อมักจะตอบว่า พ่อทำงานอยู่ไกล เพราะพ่อเป็น “ตำรวจตระเวรชายแดน” เราก็ไม่เข้าใจว่า ทำไมตำรวจที่อยู่แถวบ้านเรา เขาได้กลับบ้านทุกวัน แต่พ่อไปเป็นตำรวจแบบไหนกันนะ พ่อก็เล่าให้ฟังว่า “พ่อเป็นตำรวจที่ต้องไปอยู่แถบชายแดนบนเขาบนดอย ไปอยู่ในป่า พ่อต้องไปสอนหนังสือ ไปสอนชาวบ้านให้รู้จักการทำมาหากิน แบบเศรฐกิจพอเพียง พ่อต้องนำของไปแจกจ่ายให้กับคนจนในที่ที่ขาดแคลน” โอ้โห!!ในตอนนั้นเรารู้สึกว่า งานที่พ่อเราทำนั้นเป็นงานที่เสียสละมาก และพ่อก็ได้บอกว่า งานนี้คือโครงการในหลวง สิ่งของที่พ่อเอาไปแจก ก็เป็นของในหลวงทั้งนั้น และพ่อก็ได้เล่าถึงโครงการต่างๆ ที่ท่านได้เดินทางไปในที่ทุรกันดาล หรือที่ที่มีปัญหา เพื่อนำมาคิดค้นแก้ปัญหา และนำมาอบรมณ์ให้ตำรวจชายแดนไปเผยแพร่และสอนชาวบ้าน เราชอบฟังพ่อเล่าเรื่องมากๆ ทุกครั้งที่พ่อกลับบ้านมา เราก็มักจะถามพ่อเราว่า พ่อไปอยู่ไหนมาไปทำอะไร และพ่อก็จะเล่าเรื่องราวต่างๆ และนั้นก็เป็นเรื่องราวของในหลวง ผู้เป็นพ่อที่ยิ่งใหญ่ของพ่อเรา ของเรา เรื่องราวที่ท่านได้ทำอะไรให้ประชาชนชาวไทย…

เราได้รับฟังเรื่องราว หรือคำสอนของท่านเสมอๆตั้งแต่เล็กจนโตมา ได้เห็นพระบรมฉายาลักษณ์ของท่าน ทุกบ้านในแผ่นดินไทย ในเงินทุกบาททุกสตางค์ ท่านอยู่กับเราทุกที่ทุกเวลา ทำให้รู้สึกนึกถึงท่าน ว่าท่านอยู่ไหน ท่านเป็นอย่างไร ท่านได้พักบ้างหรือเปล่า ในความรู้สึกนั้นท่านอยู่กับเราเสมอ เหมือนเป็นดวงใจ เหมือนเป็นวิญญาณ เป็นพระบารมี เป็นคำสอนสั่งที่เราเจริญเติบโตมากับท่าน ท่านเป็นเหมือนพ่อและเป็นยิ่งกว่าพ่อ ท่านเป็นฮีโร่ของพ่อเราและเป็นฮีโร่ของเรา ท่านเป็นสิ่งวิเศษยิ่งกว่าซุเปอร์แมน เพราะท่านมาช่วยคนเป็นแสนเป็นล้านได้ในเวลาเดียวกัน และช่วยให้ทุกคนนั้นมีชีวิตอยู่ต่อไปได้โดยที่ท่านไม่ได้ช่วยแล้ว ท่านเป็นยิ่งกว่าสิ่งใดในโลกที่เราได้รู้จักมา… ไม่รู้จะบรรยายความรัก ความศรัทธา ความปลื้มปิติ หรือความรู้สึกใดๆได้อีกแล้ว..

รู้เพียงแต่ว่า เราจะจดจำความรู้สึกนี้เอาไว้และระลึกถึงท่านตลอดไปและจะเล่าให้ลูกหลานได้ฟัง ได้รู้ว่า รูปที่อยู่บนฝาบ้านและบนเงินทุกบาททุกสตางค์ นั้นยิ่งใหญ่และมีความหมายมากแค่ไหน
เราได้เสีย”พ่อเรา” คนที่เล่าเรื่องของ “พ่อของแผ่นดิน” ไปเมื่อ4ปีที่แล้ว ความรู้สึกนั้นเศร้าและเจ็บปวดมาก แต่วันนี้เป็นอีกครั้งกับการสูญเสียที่ยิ่งใหญ่ในชีวิต มันใจหาย เศร้า และ อาลัยอาวร อย่างมาก แต่ก็รู้ว่า “พ่อ” ทั้งสองจะยังอยู่ในใจเสมอตลอดไป

ด้วยรักและอาลัย แด่ “พ่อผู้ยิ่งใหญ่”
จาก ลูกตำรวจตระเวรชายแดน
#จะจดจำความรู้สึกนี้ตลอดไป
#โชคดีที่มีในหลวง
#ฉันเกิดในรัชกาลที่๙
#พ่อผู้ยิ่งใหญ่

Credit : Facebook : Yarina Nics